วันที่ 12 มกราคม พ.ศ. 2563 องค์การอนามัยโลก (WHO) ยืนยันว่าไวรัสโคโรนาสายพันธุ์ใหม่เป็นสาเหตุของการเจ็บป่วยในระบบทางเดินหายใจ ของกลุ่มคนในเมืองอู่ฮั่น มณฑลหูเป่ย์ ประเทศจีนซึ่งมีการรายงานต่อองค์การอนามัยโลกเมื่อวันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2562[6][7]

อัตราส่วนการเสียชีวิตของผู้ป่วยโควิด-19 นั้นต่ำกว่าโรคซาร์สในปี พ.ศ. 2546 มาก[8][9] แต่การแพร่เชื้อมีมากกว่าอย่างมีนัยโดยมีจำนวนผู้เสียชีวิตทั้งหมดมากอย่างมีนัยสำคัญ[8][10]

ในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2563 ฟาตมา คารูม (Fatma Karume) นักเคลื่อนไหวด้านสิทธิมนุษยชนกล่าวว่าเจ้าหน้าที่กำลังกีดกันไม่ให้ผู้คนไปโรงพยาบาลเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ล้นเกินความสามารถที่จะรองรับ แต่พวกเขาไม่ได้ให้คำแนะนำที่เพียงพอเกี่ยวกับไวรัส คารูมกล่าวว่า: "เมื่อคุณกำลังริดรอนอำนาจประชาชนทั้งประเทศโดยการควบคุมข้อมูลและสร้างความสงสัยว่าพวกเขาควรตอบสนองต่อวิกฤตอย่างไร ผลลัพธ์อาจเป็นหายนะ"[11]

ข่าวที่เกี่ยวข้องกับโควิด-19 ถูกเซ็นเซอร์ว่าเป็นข้อมูลที่ผิดหรือบิดเบือนข้อมูล การเผยแพร่ข้อมูลโดยผู้ที่ไม่ใช่หน่วยงานรัฐถูกทำให้เป็นความผิดทางอาญาโดยรัฐบาล[12] รัฐบาลเปิดเผยรายชื่อบุคคลที่มีคุณสมบัติเหมาะสมเพื่อให้ความรู้แก่ประชาชนเกี่ยวกับโควิด-19 และกำหนดให้แหล่งข้อมูลของสื่อทั้งหมดมาจากผู้ที่อยู่ในรายชื่อเท่านั้น บุคคลหลายคนถูกจับกุมและถูกปรับเนื่องจากเผยแพร่ข้อมูลเกี่ยวกับ โควิด-19[13] หน่วยงานผู้สื่อข่าวไร้พรมแดนได้รายงานถึงการขาดความโปร่งใสและการจำกัดเสรีภาพ[14]